Stand For Land

Maak kennis met Rathnamali uit Sri Lanka.

Rathnamali is een energieke moeder van drie uit het dorp Paanama in Sri Lanka. Landbouw was haar leven. Tot dat leven haar werd ontnomen. Het gezin van Rathnamali was maar 1 van de 350 boerengezinnen die onder dwang weggestuurd werden. Op hun land staat nu een hotel voor toeristen. Terwijl de gemeenschap van Rathnamali het land al jarenlang samen gebruikte.

Er werd beloofd dat de gezinnen land in ruil zouden krijgen. Maar toen die belofte niet gehouden werd, sloeg de gemeenschap de handen in elkaar om de plannen aan te vechten. Maar hun vreedzaam protest werd beantwoord met geweld, intimidatie en bedreigingen.

Terwijl Rathnamali uitkijkt over het rijstveld dat ze nu huurt en bewerkt, vertelt ze over de strijd die ze elke dag moet leveren om haar gezin genoeg eten te geven. Door het gebrek aan grond en een stabiel inkomen is de schoolcarrière van haar oudste kind onderbroken. Maar Rathnamali blijft ondanks deze tegenslagen vastberaden, zoals ze altijd is geweest. “We moeten dit gevecht winnen. Niet enkel om gerechtigheid te krijgen voor onszelf, maar ook voor onze kinderen.” Lees hier het volledige verhaal.

Sta de gemeenschap van Paanama bij en vraag nu landrechten.

Maak kennis met Teddy uit Peru.

Teddy is de leider van de Quechua-gemeenschap in het dorp Nuevo Andoas, diep in het Peruviaanse Amazonewoud. Hij is mondig, en hij heeft charisma.

Teddy stapt in de voetsporen van zijn vader, het vorige hoofd van de gemeenschap en een scherp criticus van de regering. Sinds de jaren 70 laat de overheid in Peru toe dat bedrijven naar olie boren op de gronden van de inheemse bevolking, zonder hun toestemming. Die olieboringen veroorzaken zware milieuvervuiling, en veel gezinnen hebben daardoor zelfs al kinderen verloren. Teddy kent heel wat mensen met een zware metaalvergiftiging. Teddy komt op voor zijn mensen en eist van de overheid dat ze een onderzoek voert naar de oorzaken ervan.

Teddy vecht voor de bescherming van het milieu, en hij roept de autoriteiten ook op om respect te hebben voor de aanspraak van de Quechua-gemeenschap op het land van hun voorouders. Want milieu en de erkenning van land van inheemse gemeenschappen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. In 1920 erkende de grondwet van Peru voor de eerste keer officieel het bestaan van inheemse gemeenschappen. We zijn nu bijna een eeuw verder, en de overheid heeft hun rechten nog altijd niet formeel vastgelegd.

“Het kan de regering niets schelen”, zegt Teddy, terwijl hij zijn blik richt op kinderen die aan het spelen zijn in het ondiepe gedeelte van de glinsterende rivier Pastaza. “Ze voelen geen enkele behoefte om ons hier een zeker bestaan te gunnen.”

“Wij hebben dit land geërfd van onze vaders. Nu is het onze beurt, en binnenkort is het aan de volgende generatie. Maar wij leven in de wetenschap dat de regering ons grondgebied zomaar en op elk ogenblik opnieuw in licentie kan geven aan oliebedrijven.” Lees hier het volledige verhaal.

Steun Teddy en de rest van de Quechua-gemeenschap. Vraag  aan de Peruviaanse regering dat zij de landrechten van de Quechua erkent en de gevallen van milieuverontreiniging onderzoekt.

Maak kennis met Cissy uit Australië.

Cissy is een Aboriginal-vrouw van de Jaru- and Kija-stammen. Ze is geboren en getogen in de regio East-Kimberly in West-Australië en heeft gewoond in Balanggarra. In haar kinder- en tienerjaren zag ze hoe de ouderen in haar gemeenschap vochten voor de rechten van de Aboriginal-volkeren – een strijd waarin ze nu zelf één van de leiders is.

De Aboriginals strijden voor een betere erkenning van hun landrechten, en Cissy is van mening dat die strijd zich op een scharnierpunt bevindt. De Aboriginals hebben op dit moment gedeeltelijke Native Title-landrechten, maar die voldoen niet.

“De regeringen in Australië lijken ervoor terug te deinzen om Aboriginals volledige zeggenschap te geven over hun eigen land. We vormen een bedreiging, omdat we mondig zijn en omdat we op onze rechten staan. We zijn vastbesloten om de strijd voort te zetten. We willen en zullen een einde maken aan de bureaucratische obstakels die de regering gebruikt om ons tegen te houden.”

De Aboriginals in de Kimberley-regio verzetten zich momenteel tegen een aantal maatregelen van de overheid. Eén daarvan is het voorstel om nieuwe beschermde gebieden in te stellen, waardoor de Native Title-rechten op deze gebieden zouden vervallen. “Wij moeten onderhandelen over deze kwesties, maar onze organisaties ontvangen weinig of geen enkele overheidsfinanciering. Soms voelt het alsof we er alleen voor staan.”

Maar Cissy en haar gemeenschap blijven vechten voor eerlijkheid, gerechtigheid en een gelijke behandeling voor de Aboriginal-volkeren. “We zijn vastbesloten om de strijd voort te zetten en om te krijgen wat ons toekomt: onze landrechten”. Lees meer.

Maak kennis met Kandana uit India.

Het is een typisch drukkende namiddag in de landelijke deelstaat Odisha in India. Kandana, een 62-jarige vader van vijf, heeft een sjaal rond zijn voorhoofd om het zweet en zijn lange zwarte haar uit zijn ogen te houden.

“Grond is ons leven”, zegt hij onomwonden. Zijn gemeenschap, de Kutia Kondh Adivasi, weet hoe ze voor haar groene heuvelbossen moet zorgen. Hoewel ze hier al generaties lang gewoond hebben en het land bewerkt hebben, hebben ze geen officiële documenten waarin hun rechten op dit land erkend worden. “En dus,” vertelt Kandana ons, “onteigent de regering onze grond om er teakplantages aan te leggen.”

Drie generaties van zijn familie zijn zelfs in de gevangenis beland omdat ze op het land aan het werken waren.

“De boswachters sloegen ons. Alleen maar omdat we werkten op land dat we al generaties lang beschermd hebben.”

De wet is intussen veranderd, zodat mensen als Kandana eigendomsakten kunnen aanvragen. Toen Kandana dat vernam, hielp hij zijn gemeenschap om een officiële claim in te dienen. Het hele proces nam vier lange jaren in beslag, maar uiteindelijk slaagde Kandana erin eigendomsrechten te verkrijgen voor zijn gezin en nog vijftig andere gezinnen. “Het was een enorme voldoening”, zegt Kandana, terwijl hij triest zijn hoofd schudt. “Ik was ervan overtuigd dat niemand ons nog zou kunnen wegsturen. Ik dacht dat ik de strijd van mijn leven gewonnen had.”

Tot de bosambtenaren kwamen, de dominante autoriteiten in het gebied. Ze namen de grond een tweede keer af van de Kutia Kondh. De overheid was opnieuw de boosdoener, met hebzucht als drijfveer. Onder het mom van bebossing legde de overheid een teakplantage aan, die weer veel winst kan opleveren.

Kandana blijft vechten. Ondanks pesterijen pleit hij er met vuur voor dat de nationale regering haar eigen wetten handhaaft. Hij vraagt dat de overheid het recht van zijn gemeenschap erkent op de 243 hectare bos die ze al decennia lang in groep beschermd hebben. Kandana is bezorgd. Want ook hier zijn ambtenaren begonnen met de aanleg van teakplantages.

Kandana maakt zich ook zorgen over de grond zelf. Hij huivert bij de blinde vernietiging van de biodiversiteit wanneer de regering industriële plantages aanlegt, terwijl zijn gemeenschap al die jaren behoedzaam heeft omgesprongen met biodiversiteit.

Kandana roept de regering op om te stoppen met het onteigenen van de gronden van de gemeenschap, om de wet op de bosrechten van 2006 uit te voeren en om de aanspraak van zijn gezin en zijn gemeenschap op hun grond te erkennen. Lees hier meer.

Maak kennis met Miriam uit Honduras.

Langs de noordkust van Honduras wonen al eeuwenlang Afro-Hondurese Garifuna-gemeenschappen. Op elke bijeenkomst hoor je de mannen slaan op trommels uit plaatselijk hardhout, terwijl de vrouwen dansen en zingen over hun geschiedenis. Die geschiedenis is die van een volk dat ontstaan is uit de vermenging van West-Afrikanen met de inheemse Caraïben- en Arowakken-indianen. De Garifuna leven vandaag van de landbouw op de Caraïbische kust van Centraal-Amerika.

Vandaag worden hun huizen, boerderijen en zelfs het hout waarvan ze trommels maken, bedreigd. Het land van de Garifuna wordt, met goedkeuring van de regering, afgenomen door eigenaars van palmolieplantages, vastgoedmagnaten en hotelontwikkelaars. Ze halen winst uit het geroofde land en nemen de Garifuna zo hun levensonderhoud af.

Miriam is de onverzettelijke leidster van OFRANEH (Organización Fraternal Negra Hondureña), een organisatie van zwarte Garifuna in Honduras. Miriam spreekt met gedrevenheid over haar gevecht om de grond en de identiteit van de Garifuna te beschermen, en met haar handen zet ze elk argument kracht bij. “Gemeenschappen worden ontheemd en culturen gaan verloren,” vertelt ze ons, “als gevolg van de uitbreiding van het toerisme en andere ontwikkelingen.” In een adem voegt ze eraan toe: “Maar Garifuna-vrouwen zijn ijzersterk.”

Miriam heeft machtige vijanden gemaakt. Toch vertelt ze ons zonder aarzelen hoe ze door de politie geslagen werd tijdens een vreedzame protestactie, hoe het voelt om als crimineel gebrandmerkt te worden door de staat en over de doodsbedreigingen die ze heeft gekregen. Het zijn geen loze bedreigingen. Haar bondgenote en goede vriendin Berta Cáceres, leidster van het inheemse Lenca-volk, werd in maart vermoord. Ook Berta en haar gemeenschap verzetten zich tegen verschillende projecten die de gronden van hun volk bedreigden.

Miriam en haar gemeenschap vragen de regering van Honduras om een wet goed te keuren die lokale gemeenschappen het recht geeft om nieuwe projecten die een impact hebben op hun gronden te accepteren of te weigeren, in alle vrijheid. Ondanks het gevaar dat Miriam loopt, laat ze zich door niemand tegenhouden in haar strijd. Want het gaat om meer dan grond. Het gaat om de jeugd en om hun toekomst.

Miriam is trots op haar identiteit, en Garifuna-vrouwen zoals zij leren hun verhaal aan hun kinderen “zodat ze weten wie ze zijn zonder zich daarvoor te moeten schamen”. De Garifuna verdedigen hun gemeenschappelijke gronden en de biodiversiteit tegen de rijke bedrijven die deze gronden willen ontginnen. En dat is van vitaal belang om de identiteit van de komende generaties Garifuna te vrijwaren.

De laatste 6 jaar zijn in Honduras meer dan 100 mensen vermoord die opkwamen voor mensenrechten en voor het milieu. Dit moet stoppen. Het is de verantwoordelijkheid van de Hondurese regering en van internationale financiële instellingen te garanderen dat de mensenrechten beschermd worden, in het bijzonder voor inheemse volkeren en volkeren van Afrikaanse oorsprong. Ze moeten voldoen aan de internationale normen, en dus ook aan het principe van vrije, voorafgaande en weloverwogen toestemming voor eender welk project dat een impact heeft op de gebieden van deze volkeren.

Lees meer.

Maak kennis met Namonaro uit Mozambique.

Namonaro had een goed leven in het Gurue-district, in het noorden van Mozambique. Tot voor vier jaar. Ze vertelt ons met trots over haar huis en haar lapje grond met mangobomen, bananenplanten en veld om maïs en bonen te telen voor haar en haar twee kinderen. Maar op een dag verschenen er mensen van een bedrijf in het dorp. “We waren niet vooraf verwittigd”, vertelt Namonaro. “Zelfs de plaatselijke leider had ons niet gewaarschuwd dat deze mensen uit waren op onze gronden.”

De vertegenwoordigers van het bedrijf vroegen de leden van de gemeenschap om hun velden aan te duiden. “Daarna,” zegt Namonaro, “dwongen ze me om een document te ondertekenen zonder me uit te leggen wat erin stond. Ik kan niet eens lezen.”

De mensen in de gemeenschap kregen te horen dat ze hun grond onmiddellijk moesten verlaten. Namonaro kreeg amper 30.000 metical (ongeveer 345 euro) als compensatie voor haar 10 hectare grond. Nog minder dan wat ze voor de bouw van haar huis had uitgegeven. Haar vraag om een hogere, eerlijke vergoeding werd genegeerd. Wie zijn grond niet onmiddellijk wilde verlaten, werd onder dwang uitgezet.

De ongeveer 200 mensen in de gemeenschap van Namonaro kregen geen grond in ruil. Ze kregen geen hulp om een nieuwe thuis te vinden. Een vreselijke behandeling, vertelt Namonaro: “Het gaf ons het gevoel dat we geen mensen waren. We zijn diep gekwetst.” Namonaro en haar gezin huren nu een stuk grond, maar daar voelen ze zich niet veilig. En op de onvruchtbare moerasgrond kunnen ze nauwelijks genoeg te eten kweken om te overleven.

Namonaro vraagt de plaatselijke autoriteiten en de regering om haar grond te geven. Ze heeft een duidelijke verwachting voor de toekomst: “Onze gemeenschap heeft een plek nodig om te wonen. We moeten mee kunnen beslissen over dingen die een invloed hebben op onze rechten.”

Lees meer.